Zmarł profesor Leonard Runkiewicz

Leonard Runkiewicz urodził się 25 sierpnia 1939 r. w Górze Grabowiec na Zamojszczyźnie. Studia ukończył w 1961 r., uzyskując tytuł magistra inżyniera budownictwa lądowego na Wydziale Budownictwa Przemysłowego Politechniki Warszawskiej. Pracę zawodową rozpoczął w 1960 r. na macierzystej uczelni – w Katedrze Teorii Sprężystości i Plastyczności. Pracując w Katedrze, oprócz zajęć dydaktycznych, brał udział w pracach naukowo i badawczych. Jednocześnie z pracą na uczelni zdobywał praktykę w biurach projektów, gdzie zajmował się projektowaniem konstrukcji budowlanych przemysłu hutniczego, a szczególnie walcowni Huty Warszawa, a także projektów konstrukcyjnych z zakresu budownictwa ogólnego, komunalnego i przemysłowego; m.in. zaprojektował szereg elementów konstrukcyjnych dworca Warszawa Śródmieście. W latach 1963–1965 pracował w wykonawstwie budowlanym, kolejno na stanowiskach kierownika budowy, głównego inżyniera i zastępcy dyrektora ds. technicznych. W roku 1964 uzyskał uprawnienia budowlane w specjalności inżynieryjno-konstrukcyjnej.

W 1965 r. podjął pracę w Instytucie Techniki Budowlanej, gdzie był m.in. kierownikiem Zakładu Elektronicznej Techniki Obliczeniowej (1975–1981) i kierownikiem Zakładu Konstrukcji Budowlanych (1981–2002). W 1971 r. obronił w Instytucie Techniki Budowlanej rozprawę doktorską pt. „Dobór parametrów technicznych badań radiograficznych konstrukcji budowlanych”. W 1981 r. na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego, w dyscyplinie budownictwo, specjalności konstrukcje budowlane i budownictwo ogólne. Sześć lat później otrzymał tytuł profesora.

Profesor Leonard Runkiewicz był pionierem we wdrażaniu i rozwoju metod nieniszczących w budownictwie. Jego dorobek naukowy obejmuje m.in. zagadnienia oceny jakości, nośności i niezawodności konstrukcji inżynierskich, doskonalenia projektowania konstrukcji żelbetowych oraz zagadnień bezpieczeństwa, niezawodności, diagnostyki i badań konstrukcji budowlanych. Wykaz publikacji Profesora obejmuje ponad 600 pozycji.

Profesor był wieloletnim członkiem Rady Naukowej Instytutu; w 1995 r. objął funkcję przewodniczącego Komisji ds. Stopni i Awansów Naukowych w ITB, którą pełnił przez 20 lat. Od 2008 do 2011 roku był wiceprzewodniczącym, a w latach 2015–2017 przewodniczącym Rady Naukowej ITB.

Jednocześnie z pracą w Instytucie Techniki Budowlanej, od 1990 r. prowadził wykłady, a także prace dyplomowe w Politechnice Warszawskiej, Lubelskiej, Świętokrzyskiej. Ponadto był wykładowcą na studiach podyplomowych, m.in. Politechniki Warszawskiej, Krakowskiej, Białostockiej, Poznańskiej, Szczecińskiej, Rzeszowskiej i Lubelskiej. Był promotorem 10 przewodów doktorskich oraz ponad 240 prac dyplomowych magisterskich i inżynierskich, recenzentem 12 prac habilitacyjnych, ponad 20 prac doktorskich i wniosków o nadanie tytułu profesora, a także recenzentem wydawniczym wielu publikacji, w tym monografii. Był także przewodniczącym komisji doktorskich i egzaminatorem w ponad 50 przewodach doktorskich w ITB oraz na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej i Lubelskiej.

Poza pracą naukową prowadził działalność związaną z diagnostyką obiektów budowlanych, wielu odpowiedzialnych i ważnych konstrukcji żelbetowych, m.in. silosów, zbiorników i wież, a także obiektów przemysłowych w fabrykach papieru i celulozy, siłowniach wodnych, zakładach petrochemicznych, oczyszczalniach ścieków, cementowniach, hutach, fabrykach motoryzacyjnych, stadionach sportowych oraz obiektach zabytkowych. Najczęściej były to silosy, zbiorniki, wieże, maszty, a także budynki, mosty, wiadukty i hale sportowe. Był autorem lub współautorem blisko tysiąca ekspertyz obiektów budowlanych budownictwa ogólnego, przemysłowego i specjalnego o konstrukcji żelbetowej i sprężonej oraz konstrukcji skomplikowanych i pionierskich, a także budownictwa zabytkowego. Był wybitnym ekspertem w dziedzinie awarii i katastrof budowlanych.

Brał udział w działalności CEN, RILEM, Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN, Komisji Normalizacyjnych i Technicznych PKN, Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa. Profesor był członkiem Rady Naczelnej Spółdzielczości Budowlano-Mieszkaniowej oraz wieloletnim przewodniczącym Rady Nadzorczej Spółdzielni Mieszkaniowej Ursynów-Natolin. Od 1970 r. był działaczem społecznym Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa, przewodniczącym Koła w ITB, wiceprzewodniczącym Zarządu Oddziału Warszawskiego, sekretarzem generalnym (1987–1990) i członkiem Zarządu Głównego, wieloletnim przewodniczącym Komitetu Rzeczoznawstwa Budowlanego oraz członkiem i wiceprzewodniczącym Rady Programowej Czasopism PZITB. Był również działaczem Federacji Stowarzyszeń Naukowo - Technicznych NOT (Rad i Komitetów).

Profesor był zaangażowany w upowszechnianie wiedzy. Był członkiem Rady Programowej Wydawnictw ITB, przewodniczącym Komitetu Redakcyjnego ITB serii wydawniczych: „Projektowanie według Eurokodów”, „Warunki Techniczne Wykonania i Odbioru Robót Budowlanych” oraz „Instrukcje, Wytyczne, Poradniki”., członkiem rad programowych krajowych wydawnictw m.in. czasopisma „Builder”, „Przegląd Budowlany”, „Inżynieria i Budownictwo”, „Budownictwo i Prawo”.

Profesor był zaangażowany w organizację wielu konferencji i pełnił funkcję przewodniczącego Komitetów Naukowych lub był członkiem wielu komitetów konferencji naukowo-technicznych. m.in. konferencji w Szczecinie, przekształconych w latach 90. ubiegłego wieku na konferencje „Awarie budowlane” w Międzyzdrojach. Od 1990 r. był współorganizatorem i kierownikiem naukowym konferencji „Ekologia a budownictwo” w Bielsku-Białej oraz konferencji „Warsztat pracy rzeczoznawcy budowlanego” w Cedzynie k. Kielc.

O uznaniu Jego dorobku świadczą liczne odznaczenia i wyróżnienia, wśród nich Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal 100-lecia Odzyskania Niepodległości. Otrzymał także liczne nagrody państwowe, uczelniane, stowarzyszeniowe oraz wielu organizacji zawodowych i społecznych, w tym „Złotą Odznakę z Diamentem PZITB”, „Złotą Odznakę za Zasługi dla Warszawy”, oraz „Złotą Honorową Odznakę NOT”. Krajowy Zjazd Delegatów PZITB w Szczecinie w roku 2012 nadał Profesorowi najwyższe wyróżnienie – godność członka honorowego PZITB.

Działalność Profesora nie ograniczała się wyłącznie do sfery naukowej i zawodowej. Jego hobby były wędrówki i wspinaczki górskie. Był zdobywcą wielu szczytów na wszystkich kontynentach, w tym m.in. Kilimandżaro, Fudżi, Góry Kościuszki czy Annapurnę, gdzie doszedł do wysokości powyżej 6000 m.

Profesor był dla nas wielkim autorytetem, wspaniałym nauczycielem, cenionym działaczem społecznym, niezawodnym Kolegą, którego działalność służyła rozwojowi polskiej nauki i budownictwa oraz Instytutu Techniki Budowlanej, był osobą o niespożytej energii i pasji inżynierskiej. Stanowił uosobienie właściwego dla budownictwa powiązania inżynierii i nauki. Nie sposób w pełni wyrazić, ani w słowach ująć dokonań Profesora. Wyjątkowa była Jego życzliwość w bezpośrednich kontaktach; zawsze pomocny i obdarzony charakterystycznym poczuciem humoru. Będzie nam Go wszystkim brakowało.

Msza święta żałobna odprawiona zostanie dnia 1 lutego 2023 roku o godz. 11.30 w Kościele pw. bł. Władysława z Gielniowa Przy Bażantarni 3, po której nastąpi odprowadzenie do grobu rodzinnego na Cmentarz Służewski, ul. Fosa.